Պատի՞ժ...Պարգև՞....`«ՈՒղղակի» ՍԵՐ

Ինչ-որ մեկի սրտից պոկված
Ինչ-որ մեկին դու նվիրված

Ինչ-որ մեկի կյանքի դպրոց
Ինչ-որ մեկի սրտի դու խոց

Ինչ-որ մեկի կյանքը լցնող
Ինչ-որ մեկին` դատարկեցնող

Ինչ-որ մեկին թևեր տվող
Ինչ-որ մեկի հույսը կտրող

Ինչ-որ մեկին նոր կանք տվող
Ինչ-որ մեկին կյանքից զրկող

Ինչ-որ մեկի սրտում բացված նորաթուխ վարդ
Ինչ-որ մեկի հոգին կրծող` չբուժվող ցավ

Ինչ-որ մեկին ուրախացնող
Ինչ-որ մեկի սրտում անվերջ լացող

Ինչ-որ մեկի կյանքի դու «երգ»
Ինչ-որ մեկի սրտի դու «վերք»

Ինչ-որ մեկի սրտի խորքում պահված գաղտնիք
Ինչ-որ մեկի համար դու` խաղալիք

Ինչ-որ մեկին «երազ» տվող
Ինչ-որ մեկին քնից զրկող

Ինչ-որ մեկին երջանկացնող
Ինչ-որ մեկին դժբախտացնող

Դու խելագար ու խենթացնող
Դու անմոռաց ու չբուժվող
Դու մեր հոգին լուսավորող
Աստծո կողմից պարգև տրվող
Դու մեր կյանքը գունավորող
Տիրոջ լույսին մեզ մոտեցնող
Բայց մեր կողմից հաճախ մերժվող
Դու մեզ պատիժ
Դու մեզ պարգև
Դու մեզ ընծա`
Սեր հարատև...!

Մի քիչ կիսվեմ...

Վերջին ժամանակները շուրջս կատարվող ու նույնիսկ չկատարվող ամեն ինչի հանդեպ մի տեսակ ավելի զգայուն եմ դարձել` շատ եմ խորանում: 
Միգուցե պասն ե պատճառը? Փորձություններ են գուցե?...
Ամեն դեպքում մտածելու առիթներ են առաջանում, որոնց շուրջ էլ անկախ ինձանից շատ եմ խորհում:
Նայում եմ շուրջս ու տեսնում հարազատ մարդկանց օտարացաց հայացքները, անտարբեր դեմքերը, լսում նրանց սառած բարևները...ու մի տեսակ գլխումս մտքերի քաոս է առաջանում, սիրտս էլ տխրությամբ է լցվում...
Ինչ է կատարվում?...չեմ հասկանում...
Միթե ամեն ինչ էսպես էլ պիտի լիներ?
Գիտակցում եմ, որ կյանքում ամեն ինչ փոխվում է, բայց չէի սպասում, որ մարդիկ են էսպես փոխվում...կամ երևի պատրաստ չէի էս ամենին էսքան արագ:
Երևի ուղղակի կյանքի ու մարդկային հարաբերությունների մասին իմ պատկերացումներն են անիրական...
Մտածում եմ, թե ինչ պատահեց հանկարծ?  Մարդիկ որոնց 100 տարի է ճանաչում ես, մարդիկ ում վստահում ու սիրում ես, մարդիկ որոնցից նույն վերաբերմունքն էիր զգում մի ժամանակ, հիմա հանկարծ նայում են դեմքիդ ու կարծես չեն ճանաչում, անցնում են կողքովդ ու կարծես չեն նկատում, նստում են կողքիդ ու բառ չեն խոսում...
Ինչը փոխվեց???...չեմ հասկանում.... Հետաքրքրությունները??? Թե մենք??? Թե ամեն ինչն է փոխվել...պարզապես ես եմ սառած մնացել, ես չեմ մեծացել...? Ես պարզապես չեմ կարողանում համակերպվել ինձ համար տխուր էս փոփոխությունների հետ...ես ուղղակի կայունություն էի սպասում:
Այս և մի շարք այլ հարցերից գլխումս մտքերի տեղատարափ է:  Չգիտես ինչու արժեքների մասին մտածեցի...Օրինակ ինչ արժեք ունեմ ես էն մարդկանց համար ովքեր ինձ համար մեծ արժեք ունեն????? Վախենում եմ էս հարցի շուրջ շատ խորանալուց: Չնայած որոշ չափով գիտեմ պատասխանը, բայց միգուցե սխալ գիտեմ?
Մեկ-մեկ լսում եմ մտքեր, որ բոլորովին չեն մտնում իմ պատկերացումների մեջ, նունիսկ մտածում եմ` կարողա ես «նորմալ» չեմ?
Արժեքներից խոսելիս ընկերներիցս մեկից լսեցի էսպիսի մի միտք` երբեք դիմացինից մի սպասիր էն, ինչ ինքդ ես տալիս նրան...: Խորը միտք է:
Երևի հենց սա է իմ խնդիրը...երևի ամեն ինչ նրանից է որ ես շատ եմ պահանջում, կարծելով որ բավականին տալիս եմ...երևի իմ մեջ է խնդիրը...երևի ես եմ «աննորմալ»...երեևի ուղղակի ամեն ինչ սխալ է իմ մոտ, իսկ գուցե ընդհանրապես աշխարհում է ամեն ինչ սխալ դասավորված...??? Չգիտեեեեմ....
Իսկ միգուցե ոչինչ էլ չի կատարվում?...գուցե էս ամենը իմ «սխալ» զգացումների ու «հիվանդ» երևակայության արդյունքն է???....
Տեսնես ես եմ Խենթ, թե աշխարհն է ցնորվել...???????????????

Ու գնումա ժամանակը, փոխվումա ամեն ինչ…

 Էն վախտ իրա համար էտի մի հատ խելառ երազանք էր,

Իսկ հիմա արդեն կիսատ ապրած կանքի մի իրական ակնթարթ է:

Բայց փոխվելա արդեն սցենարը կյանքի,

Փոխվելա դաժը սցենարը ''Երազանքի''

Էն, որ մի ժամանակ տանում էր երկուսին

Հիմա էլա տանում, բայց արդեն  իրան ու ուրիշին…

Ու փոխվել են դերակատարները` …դեմքերը,  դեպքերը..

Ու դաժը իրան էն ժամանակ խենթացնող աչքերը…

ՈՒրիշի հետա արդեն ուզում երգի իրա առաջի երգը,

Ու գուցե դաժը իրա կյանքի երգը…

Փոխումա կամաց կամաց սցենարը սերիալի,

Բայց դե Տերն ինքնա գրում սցենարն իրա կյանքի

ՈՒ գնումա ժամանակը, փոխվումա ամեն ինչ

Նա, որ էն ժամանակ թանկ էր իրա համար,

Հիամ դառելա ոչինչ…

Ու չի էլ հիշում ինքը իրա ասած խոսքերը,

Իրանց խելառ մտքերը, իրանց խելառ օրերը…

Չի հիշում դաժը իրանց հորինած աշխարհը

Իրանց խելառ աշխարհը` իարանց ''Երազանքը''…

Չէ…կամ էլ հիշումա, բայց փոխելա  դերերը,

Փոխելա դեմքերը, փոխելա աչքերը…

Փոխվելա դաժը ինքը…դառելա  ցինիկ

Ու անումա էն, ինչ փչումա իրա միտքը

Ու չի մտածում, որ մի օր ավարտվելույա էս ''ուրախ ֆիլմը'',

Ու դառնալույա ինքը ''յուրջ ֆիլմի'' սցենարիստը…

Իսկ էն տխուր աչքերը, որ տանում էին իրան

Հիմա դառել են դատարկ, դառել են օտար:

Չեն կարում էտ աչքերը մոռանան իրանց ''Երազը''

''Երազը'', որ արդեն դառելա ուրիշի ''Կյանքը''…

Ու ջոգումա աղջիկը, որ փոխվելա սցենարը

Ջոգումա, որ էլ ինքը չի խմբի մենակատարը…

Բայց դե ջնջելը դժվարա էտքանը

Էն ''անկապ երազանքը'' թողելա իրա հետքը,

Ու դառել իրա կիսատ կյանքի չսպիացած վերքը…

Էն տխուր երգի սցենարն էլ դառելա  իրանց կանքը

Ապրել են արդեն սցենարի մի մասը,

Բաց դե երգը կիսատ էր ու հայտնի չի ավարտը…

Ով գիտի ինչա տալու իրանց կյանքը

Ու մեր Տիրոջ բարեգութ կամքը…

…………………………………………

Ու գնումա ժամանակը, փոխվումա ամեն ինչ…

Էն` ինչ որ թանկ էր մի ժամանակ

Հիմա դառելա ոչինչ…

<< Հին մտքեր...>>

Երանի անցյալն հետ բերել լիներ,

Ու թող, որ բոլոր սխալները նորից ու նորից ինձ ցավ պատճառեին,

Բայց թող, որ նորից ապրեի ու սիրեի,

Այդ բառերի իմ զգացած ձևով…

Երանի ապրեի նորից ու նորից

Օրերը այն, երբ զգում էիր ԴՈՒ` ԻՆՁ,

Երբ զգում էի ԵՍ` ՔԵԶ…

Երանի լիներ…

Երանի հետ գար…

Երանի ԵՍ նորից զգաի…

Երանի ԴՈՒ զգաիր….

     ***  

Դու, որ եկար մեղմ քամու պես,

Դու հեռացար խելագարված փոթորկի պես…

Ավերելով` հոգիս, միտքս,

Փշրելով ու շաղ տալով ` սիրտս, որպես անպետք մի իր…

Սպանեցիր ու վերացրեցիր սրտիս բոլոր նուրբ լարերն ու զգացումները:

Չկա երազն էլ ինձ փրկող…

Չկա էլ երգն իմ հոգու` սիրուց  ծնված ու խենթացած…

Չկամ ո'չ Ես, չկաս ո'չ Դու…

Ինչպես որ կաինք մի ժամանակ:

Չկա էլ Սեր…

Չկա էլ Հույս…

Միայն Հավատ կա անսահման…

Հավատ, որ եթե հանկարծ մի օր կորչի,

Ուրեմն էլ` չկամ ո'չ Ես, չկաս ո'չ Դու
Չկանք, որպես…Շնչող Էակ:

Ձյուն…Դու ինձ երգիր քո երգը…

<<Ձյուն…Դու ինձ երգիր քո երգը…, որ վերադառնա անցյալը, ինձ գտնի իմ սիրեցյալը…
Ախ…օրհնյալ լինի քո գալը…
Ձյուն…Դու ինձ երգիր քո երգը……..>>

Ինչ գեղեցիկ բառեր…
Ինչ գեղեցիկ մեղեդի…

Իսկապես  ձյան  մեջ  մեղեդի կա, Լույս կա…Լուր կա…` լավի, բարու, գալիքի,  մաքրության մասին լուր, սպիտակի խորհուրդ կա…մաքրության խորհուրդ..երազանք կա, խենթություն կա, ծիծաղ կա…,չէ՞ որ իր գալով նա բերում է մեզ այս ամենը, ստիպում մեզ երեխայի պես ուրախանալ իր գալստին: Ձյունն իր գալով կարծես մի փոքրիկ խենթյություն է մտցնում յուրաքանչյուրիս մեջ, ցնծության  զգացում առաջացնում ու մենք մոռանալով ամեն ինչ  վազում ենք դուրս , որ զգանք նրա թավշյա փափկությունը մեզ վրա, քայլենք իջնող փաթիլների տակ, արդեն գոյացած ձյան շերտի վրայով, ձնագնդեր նետենք միմյանց վրա  ու խենթանաաաանք…ու հրճվենք ուրախությունից, մանկան նման ցնծանք ու երջանկանանք…:

Երբեմն մտածում եմ, թե ինչու՞ եմ ես այսքան շատ սիրում ձյունը:  Միգուցե որովհետև նա իմ մեջ միշտ հաճելի հիշողություններ է արթնացնում, միգուցե որովհետև սպիտակ է ու մաքուր ու ինձ երջանկության զգացում է տալիս... Շատ ավելին կարելի է թվարկել, բայց ես սիրում եմ, որովհետև պարզապես սիրում եմ…

Շատ եմ սիրում քեզ Ձյուուուուուն…..

Ինչու՞….

Ինչու՞ է պետք կորցնել  գտնելու  համար,

Ինչու՞ է պետք կորցնել հասկանալու համար`

Արժեքն այն ամենի ինչն ունես այսօր,

Արժեքն այն օրերի, որոնք ապրում ես այսօր,

Արժեքն այն մարդկանց, ում սիրում ես այսօր,

Բայց կասես դա այն ժամանակ, երբ ուշ է իրոք:

Ինչու՞ է պետք լռել, երբ գոռում է հոգիդ…

Ինչու՞ է պետք խոսել, երբ ձայնդ չի հասնում ոչ մեկի ականջին:

Ինչու՞ է պետք կուլ գնալ, երբ չի փոխում դա ոչինչ

Ինչու՞ է պետք սխալվել, որ գտնես քո ճշմարիտ ուղղին…

Ինչու՞ է պետք ներել, երբ պետք չէ դա ոչ մեկին,

Եվ ինչու՞ սիրել, երբ պետք չէ դա հենց այն մեկին…

Լռություն…թե° խոսքեր…

<<Լռությունը հզորություն է, և  պետք է հարգել նրան ով կարողանում է լռել և նրան  ով կարողանում է հասկանալ լռության մեջ գոռացող լուռ խոսքերը>>:
Լռության արվեստին տիրապետում են ոչ բոլորը, և լռությամբ խոսել կարող են շատ քչերը, երևի նույնիսկ հազվագյուտները…:
Բայց երբ լռում է լեզուն, իրավիճակն իր ձեռքն է առնում ու խաղի մեջ մտնում հայացքը: Որն հաճախ ավելին կարող է ասել, քան լեզուն`իր արտաբերած  խոսքերի բազմաքանակությամբ ու բազմաբովանդակությամբ հանդերձ:
Մարդ կարող է ստիպել իրեն լռել, չասել իրեն տանջող խոսքերը, չխոսել նրա մասին ինչ զգում է, բայց իր ուժերից վեր է լռեցնել սեփական սրտի ձայնը: ՈՒ այստեղ սրտի ձայնին ու հոգու կանչին ճնշելու է գալիս բանականությունը: Եվ հաճախ գործում սխալներ, որ անդառնալի են լինում: Որքան էլ պարադոքսալ  թվա, բայց ձգտումը բանականության թելադրանքով միշտ անել այն ինչ ճիշտ ես  գտնում, հաճախ ավելի մեծ սխալների է հանգեցնում, քան հոգու կանչով առաջնորդվելիս:Այդ սխալներն  ավելի մեծ ցավ են պատճառում, անդառնալի լինում ու երբեմն նաև կործանարար` սեփական հոգու համար:
Երևի իսկապես Լռությունը  հզորություն է ու լռել կարողանալը գովելի, բայց երբ լռությունը սպանում է հոգիդ, երբ դրա պատճառով կորցնում ես երջանիկ լինելու հնարավորությունդ, ապա Գոռաաաաաաաաա….ասա ամեն ինչ, որ գուցե փոխես իրավիճակը, որ գոնե ավարտվի հոգուտ քաոսը………..
Իհարկե կան  իրավիճակներ, որտեղ լռելն է ճիշտ, բայց արդյո°ք ճիշտ է ամեն իրավիճակում վարվել այնպես ինչպես բանականությունն է թելադրում ու հուշում, որ `դա է ճիշտը:          Բայց ճիշտը ՈՒ°Մ համար…..
Երբեմն մեր սրտի գործած << սխալներն>> մեզ ավելին են տալիս, քան միշտ <<Ճիշտ>> արված քայլերը: