Լինում է քայլում ես կյանքիդ փողոցով, սրտիդ ճամպրուկը լցրած հույզերով, սիրով, սպասումով...մտքիդ գրպանում մի փոքրիկ կասկած...շուրթերիդ աղոթք, հոգումդ հավատ...
Մի խոսքով ասած ինչով ասես լցված, ինչից ասես զրկված...քայլում ես...գուցե կանգնած ես...առաջ ես գնում կամ գուցե և ետ...կամ տեղում սառած, քարացած կանգնած: Բայց կյանքի սցենարը գրվում է անընդհատ...ու մեկ էլ հանկարծ տալիս է քեզ հարված///...էնպիսի մի հարված, որ մի վայրկանում ամեն ինչ փշրվում է...ամեեեն ինչ ինչին հավատում էիր...,բոլոր երազանքներդ հոդս են ցնդում ու կիսախաղաղ կյանքդ դառնում է «մղձավանջ»...: Մտացում ես իիիիիինչիիիիի համաաաաաաար????? Բայց կա պատասխան` մի օր կստանաս: Իսկ հիմաաա, հիմա պիտի դիմանաս..ու անսպառ հավատաաաաաս, թե չհավատաս հաստատ կվերանաս...որպես անձ, անհատ կանեանաս, կդադարես...կվերջանաաաս...
Ինչևէ կյանքն է...խելառ սցենար է..
Ու լինում է, որ ուժգին հարվածից, ահավոր ցավից նույնիսկ մի վայրկյան հավատդ ես կորցնում... Ուզում ես գոռաաաալ....ոռնաաալ էտ ցավից...Խելագարվում ես...ցնցվում զայրույթից, անկարողությունից...Շուրջտդ ամեն ինչ սև գույն է ներկվում...
Հոգումդ ամեն ինչ տակնուվրա է լինում...մի քանի բառ...ու կորցնում ես ամեեեեեն ինչ...կորցնում ես թանկ մարդկանց..նրանց ում սիրում ես...Գուցե իրապես չես կորցնում, բայց մի բան կոտրվում է..կիսատ է դառնում...ամեն ինչ կորցնում է իմաստը...Անզորությունից միայն լացում ես...Ու զգում ես ինչպես ե հոգիդ փշրվում...
Էտ ամենից դեռ չսթափված գիտակցում ես, որ հայտնվել ես սցենարից դուրս...հայտնվել ես դահլիճում` հանդիսատեսի դերում և ընդ որում ձեռքերդ ու ոտքերդ շղթայված են աթոռին...Չես կարող փախչեեեել....ինչքան էլ ուզես...
Ու շատ ես ուզում փախչեեեեեել...հեռանաաաաալ....ոչ մի բան չզգաաաալ...նույնիսկ վերանալ...Ուզում ես գոնե փակել աչքերդ, բայց ականջներդ են քեզ դավաճանում... Չես ուզում լսել, տեսնել, հասկանալ..ուզում ես միայն չզգաաալ...ոչինչ չիմանալ... հեռու փախչել, մոռանաաաաաաալ.....
Բայց ուր ես փախչելու կյանքից???????
Ուզես, թե չուզես պիտի նստես ու նայես..նայես էս կյանքի խելահեղ սցենարի` քեզ համար ցավոտ բոլոոոոր դրվագները...նայեեես ու նայեեես... Կուզես լացես, կուզես ծիծաղես, կուզես գժվես, կուզես մեռնես...միևնույնն է ՊԻՏԻ ՆԱՅԵԵԵԵԵՍ....պիտի նայես ու դիմանաաաաս...չդիմացար էլ` քեզ համար է վատ: Պիտիիի դիմանաս..համբերես ու հավատաս...Էս ամենից հետո գուցե քարանաս, բայց այսպես ասած կմեծանաս ու կուժեղանաս...
Եվ ուզես, թե չուզես...ընդունես, թե ոչ...սա է կյանքը...թե տրված է քեզ պիտի ապրես...ու էլի ու էլի ՊԻՏԻ ԴԻՄԱՆԱՍ!
Թե ինչու է կյանքում ամեն բան այսքան` լացելու աստիճան «ծիծաղելի» դասավորված......
