ՄԻ անգամ մի ֆիլմում լսեցի էսպիսի մի արտահայտություն` «Հիշողությունները մարդուն օգնում են ապրել, բայց պետք չէ կյանքը նվիրել ՀԻՇՈՂՈՒԹՅԱՆԸ»:
Այս միտքը ինձ մտածելու տեղիք տվեց: Իսկապես հիշողությունները մարդուն ուժ են տալիս,առհասարակ լավ հիշողությունները, ստիպում են մարդուն երջանկություն կոչվող ամենաքաղցր ու ցանկալի զգացումն ապրել, ստիպում են հավատալ, ստիպում են երազել, ստիպում են չկոտրվել, օգնում են դատարկությունը լցնել…Բայց այս ամենով հանդերձ նրանք չեն թողնում մարդուն առաջ շարժվել: Դրանք հորձանուտի նման քաշում են մարդուն, դնում մի աներևույթ վանդակի մեջ, թույլ չեն տալիս տեսնել, որ կյանքն առաջ է գնում, որ ամեն ինչ փոխվում է և պետք է շտապել, որ չուշանաս, հետ չմնաս կյանքի ռիթմից, հիշողություններով ապրելով չկորցնես այն ամենն ինչ կյանքը քեզ տալիս է հենց հիմա, այս պահին, այսօր: Չկորցնես այն մարդկանց ովքեր քեզ սիրում են, պարզապես չկորցնես….չդատարկես կյանքդ…Գտնես նորը ու առաջ շարժվես:
Հաճախ մարդուն խանգարում է առաջ շարժվել սերը…, սերը` անցյալում կորցրած հարազատ մարդու հանդեպ: Այդ սերը դառնալով հիշողություն, մի կողմից օգնում է մարդուն չկորցնել կապը կորցրած սիրելիի հետ,ամբողջովին չդատարկվել ու կորցնել կյանքի իմաստը, մյուս կողմից կարծես ստիպում է մարդուն մնալ ու ապրել իր հիշողությունների մեջ,երազել ու սիրել անցյալին, խանգարում է առաջ շարժվել ու առհասարակ լիարժեք ապրել: Բայց հիշել ստիպում է ոչ միայն սերը, այլ նաև ցավը: Սակայն սա ի տարբերություն առաջինի երջանկության զգացում չի պարգևում, այլ տանջում է մարդուն, քայքայում նրան ներսից, երբեմն նաև վրեժի ցանկություն առաջացնում և դրանով իսկ մարդուն տանում ինքնակործանման:
Ուզենք թե չուզենք, ընդունենք թե ոչ, բայց հիշողությունն իսկապես իր քմահաճ ընտրությունն ունի…միայն նա գիտի թե ինչը պահ կտա և ինչը կավանդի մոռացության: Շատ հաճախ մեր հիշողության մեջ դաջվում են էնպիսի բաներ, որոնց մասին ամենաշատը կուզեինք չհիշել և ի զորու չենք լինում մոռանալ մեզ տանջող ու ցավ պատճառող իրադարձությունները:
Հիրավի մեր կյանքում կան բաներ որոնց մասին մոռանալ անկարելի է, և նույնիսկ չի կարելի , բայց երբ հիշողությունները մեզ ցավ են պատճառում, դառնում պատնեշ, թույլ չեն տալիս առաջ շարժվել, պետք է ջանալ, շատ աշխատել ու ՈՒԺ գտնել մոռանալու համար, կամ գոնե փորձել շրջել կյանքի այդ էջը ու սկսել գրել նորը, պետք է փորձել դուրս գալ անցյալի ճիրաններից ու տեսնել ապագայի լույսը: Երբեմն մարդիկ այնքան են նվիրվում անցյալի հուշերին, որ դառնում են սեփական հիշողությունների գերին, դրանք ներկա ժամանակ են բերում ու դարձնում ապրելակերպ, դարձնում հիվանդություն և նույնիսկ չեն էլ ուզում դուրս գալ այդ վիճակից, չեն ուզում մոռանալ, քանզի լավ հուշերի մեջ ավելի ջերմ է ու ապահով, քան իրականությունում և դա մարդուն այդքան պակասող երջանկության զգացում է պարգևում:
Ինչևէ հիշել պետք է, բայց պետք չէ կյանքը նվիրել հիշողությանը, սիրել պետք է, բայց պետք չէ կուրանալ այդ սիրուց, իսկ երբ ցավ են պատճառում պետք է ուժ գտնել և ՆԵՐԵԼ:
